1. |
This Machine
04:09
|
|
||
|
Μην περπατάς με τα βρώμικα πόδια σου στο κεφάλι μου,
αφήστε με στην πλάνη που υφαίνει το κανάτι μου,
η μποτίλια το μικρόφωνο μου είναι μηχανή
που φασίστες σκοτώνει στ’ αλήθεια.
Δεν προέρχομαι απ’ το Σείριο, δεν είμαι ο ξανθός γαλανομάτης, δεν είμαι ούτε αυτός ο γνωστός αρχαίος έλληνας, συστήνομαι chain gang, ποιοί αγανακτισμένοι που να πάρει η οργή, τίγκα feelings επίθεση όπως φίλε τοgreeklish σ’αυτή τη γλώσσα, μoιάζω με beat μα είμαι εγώ μετανάστης είμ’ απ’ τη χώρα στης οργής τα κατατόπια με το πιο αρρωστημένο στυλ που μπόρεσα να βρω,
μπαίνω τραίνο, αρνούμαι τη θητεία,
εγώ θυμάμαι - ποιά θρησκεία;
Σε εκκλησίες φοβάμαι πως μένει ο διάβολος
κι απλώνει τα φτηνά πολυεθνικά του πλοκάμια,
πως κοιμάστε τόσα ματωμένα βράδυα;
Σαν του Woody Guthrie την αλήτικη κιθάρα,
την παλαβομάρα του Dylan σφαλίαρα, talking blues
στους καιρούς αυτούς που μοιάζουν
κατευόδιο μιάς αλήθειας
που έχει πάψει να φλερτάρει τα μικρόφωνα,
βαλκάνικο μου στυλ και φουλ στα μπάσα, βγάζω τους παπάδες απ’τα ράσα τους, σηκώνω όσους δεν είναι με δυό πόδια μες’την κάσα, νεκρούς δεν ανασταίνω αφού και ο jesus δεν ραπάρει για τ’αλάνια του.
Είδα όνειρο ολοζώντανο φίλε, αράζαμε τα κόλλαγα, τα έσκαγε ο Kerouac, ο Ginsberg έκαν’έρωτα σ’ ουρλιαχτά ανένδοτα κι ο Burroughs στο κουτάλι έλεγε ανέκδοτα
Μικρόφωνο λοιπόν σε θέση ισχύος μέσα στο χέρι μου.
Mικρόφωνο λοιπόν σε θέση μάχης, θέλω το μπάσσο
να ομορφαίνει κάθε λέξη μου δειλή που τέτοιες μέρες στις καρδίες δεν λέει να φτάσει, και επιτίθεμαι με beats και drums ξεφύγαμε, κάθε κίνηση είναι πολιτική
μόλις αρχίσαμε, θυμάμαι, ακόμα οπλίζομαι χέρια και στόμα και βγαίνω στου δρόμου την όμορφη βρώμα, τραγουδώ σαν να ‘ρθε η ώρα, πρώτη στάση εξέγερση
στο στόχαστρο πολλοί κι η μουσική
μια πληγή στο κεφάλαιο.
Δεν μας σκίαζουν ελ, μασόνοι, νεφελίμ, ανατριχίμ κυρίες και κύριοι το flow προς κάθε άρρωστο.
Μπαίνω σαν να είμαι ποιητής δοξασμένος, σαν να ‘μαι
ο πιο όμορφος στίχος, μπαίνω σαν να ‘μαι μόνο εγώ, όλο το μένος, ένα όπλο οπλισμένο με τον hitler στον τοίχο στημμένο, το μυαλό μου είναι λίγο αρρωστημένο,
πτώμα φέρτε τον goebbels δεν περιμένω.
Ποιός αλήθεια δεν βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια;
Πώς να αλλάξουμε ό,τι αφήσαμε με απάθεια να χτιστεί;
Είτε είσαι ενεργός είτε απολίτικος στ’αρχίδια σου
ή δέσμιος στο πρίσμα σου κι απλώς στον κλειστό σου κύκλο με τους ομοϊδεάτες είναι ομαδικές πολλές φορές οι αυταπάτες.
|
||||
2. |
Calling For Backup
03:45
|
|
||
|
Eπαναφέρω τ’ όμορφο όχι πια το γάμημενο στυλ των δρόμων, άνευ μένους κανόνων μα δομημένο λεκτικά, επιλεκτικά μ’αρέσει, επιθετικά να παίζει, σε αυτιά που παίρνουν θέση θα πέσει σαν λαοθάλασσα, οργή που δεν της έκαναν καλούπια. Aπ’το λευκό στη λούπα και mcs djs για σούπα ρύζι κάνω τρίπλες λυρικές ψάχνουν σακούλα, ριμάρεις σαν ραπάρεις μοιάζει απλώς με νταπα ντουπα. Ζωγραφίζω λέξεις - πεταλούδες σε κάποιο φθινωπορινό τοπίο, δεν αράζω εγώ προστάζω τράβα πές τους συλλαβές, εγώ προστάζω, δεν αλλάζω man γι’ αυτές. Η αντίληψή μου οχυρωμένη αισθητικά δίνω προβάδισμα στο σάστισμα αφού στην ερμηνεία όταν φτάνει έχει ευτράπελα μάταια γεμίζουμε τετράδια και γράφουν όλοι βλέπω μα δε γράφει η καρδιά τους, και έτσι βγάζουν απάθεια γεννάν αποστροφή, πώς κάναμε στροφή δεν είναι πλέον το hip hop πνευματική τροφή, MCs σ’ ανάπαυση ακολουθεί ταφή αρχής γεγονότων των πραγμάτων όλα αλλάζουν κι όμως ίδια να μοιάζουν μας δικάζουνε οι επιλογές μας αυτές που μόνοι κάνουμε. Είμαι στον κόκκινο πλανήτη γράφω πια στο ονειρολόγιο κουπλέ πιο βέβηλα απ’τον Βέβηλο τον ίδιο, ανώνυμα όπως των Razastarr τα όνειρα ξέρεις έμαθα πως είναι τα πιο όμορφα βάζω στην άκρη τις σκιές τα λαϊκά σκουπίδια pop και techno αρχίδια καίω του autotune τα σπίτια, παίζω με τις λέξεις και δεν είμαι ο Στραβαλέξης, προκαλώ λιποθυμίες σαν τον Πάνα. Ξεχασμένος ήρωας στη χώρα της μιζέριας να φωνάζω ραψωδοί που ‘ναι οι πένες σας; Θέλω οι στίχοι μου να γίνουν του δρόμου ευαγγέλιο, να ανατριχιάζεις όταν στου λευκού το ναρκοπέδιο μπαίνω κι ανατινάζω κάθε σκέψη που δε μού ‘κανε, τετράδιο έχω δικό μου Jammin κούνια που με κούναγε ο φίλος δίπλα κόλλαγε και έπινε πιο δίπλα ο άλλος σούταρε και ο πιτσιρικάς δεν ήξερε έναν στίχο, κούναγε τα ΄χερια, τα πόδια, τα μυαλά τους είναι όπα δεξιά κι όλο ευθεία για τα μπουζούκια προχώρα - δίνω πούλο λοιπόν σε κάθε ούφο και σε κάθε φιλοχρήματο τσούλο - έχουμε πόλεμο κι η hip hop μουσική σε κάθε πόλεμο έχει υποχρέωση να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και να σηκώνει το γαμημένο βάρος που δηλώνει το όνομά της κι οι ιδέες μας φίλος. Είμαι σε έκσταση σαν να ’μαι bebop μα είμαι hip hop, φτύνω στίχο μοιάζει θρήνος στον ήχο είναι chain gang το δίνω. Με το πιο αρρωστημένο στυλ που η γής έχει γεννήσει μη μου λες να σταματήσω, μη μου πείς δεν έχω αρχίσει ακόμα, δεν έχω θέση όπου κοιμούνται, δε δύναμαι να κλείσω το γαμημένο μου στόμα, ένας ακόμα αλήτης στων θαυμάτων την πρωτεύουσα όταν ήμουν μεγάλος μου ‘χαν πεί ένα παραμύθι, ταξίδευα παρόλ’ αυτά γι’αυτό ποτέ δε σκεύρωσα στης χαράς την κορυφή γαμώ το σπίτι. Έχω ξεφύγει, από πού ‘ρθα και παράξενα μιλάω; Είν’ η επίθεση, οι πρώτες ριπές, είναι οι άρρωστες, άγνωστες των chain gang βουλές, βάλε και πιές, Raw Assault γράφω στο τώρα με το χτές.
|
||||
3. |
Ice Q
04:08
|
|
||
|
Αποφασίζουμε, δεν διατάζουμε ούτε και τάζουμε, στάζουμε όμως κουπλέ να κλαίει ο νόμος να ζητωκραυγάζει ο δρόμος chain gang αμαν ανελλήνιστα υποκείμενα ποιός νώθος γιός Raw Assault ο μόνος. Είμαι το φαύλο προϊόν μιας σάπιας γης, είμ’ ο αντίλογος στο λόγο, στον κόσμο να πείς θα ‘μαι φύλακας, το ξέρω πως μπορεί σε όσα πώ να είσ’ αντίθετος συγγνώμη εκφράζομαι απλά, δεν είμαι κύρηκας, δε μπαίνω σε τρυπάκια γαλανόλευκα, δεν κάνω εμβόλια περηφάνιας στη χαμένη μου ταυτότητα πού διδάσκεται, πού βρίσκεται η απλότητα; Πού ταξιδεύει η αλήθεια; Δεν την γνώρισα. Άγρια πετούμενα ελεύθερης βοσκής βουτήξαμε γυμνοί στα ιερά της μουσικής νερά και μέσα στη χαρά της παιδικής μας άγνοιας δώστε μας τ’ ακαταλόγιστο. Φοβάστε τα μικρόφωνα τ‘ αυτόνομα, μόνιμα πυροβολάνε, δεν μας σταματάνε. Φοβούνται εικόνες που κρύβουν ζωντάνια - του hip hop τη φάρα - φοβούνται: καταλήψεις, στέκια, πάρκα τα βράδια, τα άνομα σπάμε το πάτωμα θέλουμε ατόφιο ξεφάντωμα χάλι, είμαστε γάλλοι με shotgun στιχουργικό που σφάλει συνεχώς, συνεπώς εξελίσσεται μάλλον πορεύεται μ’ ήθος μην κρίνετε, να ξέρετε δε λογοκρίνεται, να ξέρετε γράφει δε σβήνεται, τίγκα μελάνι, πνίγει καδένες, γδέρνει αδένες, παίρνει φανέλες πολυεθνικές φτύνω και φλέγονται δεν κάνω γκέλες. Αρπάζω μικρόφωνο παίρνει φωτιά λεκτικό υλικό και να καίει. Ό,τι κι αν γίνει κοιτάζω μπροστά το κενό να αρρωσταίνει, μοιράζω τις ρίμες σαν μαύρο, ξερνάω κι απλώνω το κέφι, ροή που ‘χει δέσει, δεν έχουμε σχέση κι αφήστε το να παίζει.
|
||||
4. |
Ηλιακο Σιτυ Μπλουζ
03:25
|
|
||
|
Και πάει κάπως έτσι:
Ρεμβάζω στο μπαλκόνι βλέπω την άλλοτε πράσινη Πάρνηθα όμορφη Αθήνα κι ας ήσουν πιο γκρίζα για μένα
θα ήσουνα ίδια. Σπατάλησα σάλιο μελάνι και λέξεις για συναισθήματα πάσχισα να εκφράστω ο νούς μου μοιάζει θάλασσα που μαίνονται σκέψεις φουρτούνες στα κύτταρα στίβονται λέξεις σερβίρουνε κοίτα τα,
κρύβουν αισθήματα και αναμνήσεις τα συνεχή ανομήματα με έχουνε σπάσει στα δύο αρχίζω να νιώθω
πως μάλλον λυγίζω έχω αγκαλιαστεί
με πάθος κι οίστρο κι ίσως θα έπρεπε να μη με νοιάζει θα έπρεπε να ΄μουν εντάξει που καίγεται ο τόπος, που σφαδάζει δικάζει τους πολίτες του τους δοκιμάζει καθημερινά κι είναι χειρότερη κάθε μεταγενέστερη γενιά.
Μα δε γαμιέται τί είχαμε τί χάσαμε χεστήκαμε,
αργήσαμε πολύ και στον καθρέφτη όταν κοιταχτήκαμε είχαμε γεράσει στην Αθήνα κι αν μ’ ακούς σε συντροφεύω ρίμες σε σκληρούς ξανά καιρούς.
Στον πόνο, και στην αγαλίαση, στα τωρινά, στα ύστερα, σε λύπες, και χαρές, κι από τα εύκολα στα δύσκολα, σε πάρτυ, και σε μάχες, στα ωραία μα και στα μίζερα, εκεί που πορευόμουν στηριζόμουνα και στήριζα, στο δρόμο μου, στο δρόμο τους, στο δρόμο μας με όρκο: στάσου ώμο με ώμο να μοιράσουμε τον φόβο - στάσου όταν θα πέφτω για να σηκωθώ ξανά, αν πέσουμε κι εμείς θα πέσει όλη η γενιά. Στάσου είπα και στάθηκαν αλήτες μα ήταν λίγοι κι όσοι πέρασαν, ξέχασαν, κι έφυγαν να ξέρεις δε με εκπλήσει
καθώς κυλά ο χρόνος και η γή σαφώς γυρίζει μία θλίψη που θα σβήσει μόλις οίνος την ποτίσει.
Να ‘χεις αλάνι ψηλά το κεφάλι, αρχίδια κουβάλα και πάθος στη μάχη, να στέκεις σα δέσμη φωτός στο σκοτάδι που τείνει και σένα να φάει, να γεύεσαι τις μυρωδιές της ζωής, να απαιτείς ό,τι θέλεις να κάνεις να πείς, να παίρνεις εικόνες,
να δίνεις αγώνες για ό,τι σε πνίγει - να σφάλεις, ποτέ σου μη μάθεις - να πάθεις, να πιάσεις στυλό και να γράψεις,
να νοιώθεις μπορούν οι προτάσεις, για τέτοιου τύπου γεμάτες εντάσεις ευθύνομαι, ωμό και επιτίθομαι αγνό καθαρό σα μητρώο μωρού δυνατή η φωνή του θνητού αθάνατη κουλτούρα σε εποχές κανιβαλισμού.
|
||||
5. |
Τζαμμιν
02:57
|
|||
|
Είναι το Jammin τρελό χαοτικό σαν το Jumanji, είμαι κάθε φυλή αλλά καμιά σ΄ αυτό το πάρτυ. Στάζω κάτι και μάλλον μελάνι, χτυπιέμαι σαν το ψάρι, μικρόφωνο σε θέση ισχύος που να πάρει στον ταξικό μας πόλεμο η μουσική αιχμή, θέλω τη γνώση όχι κάθε πληροφορία φτηνή. Να καθορίζω τη ζωή μου, ελλειπής η μόρφωσή μου τεχνοκρατικές μέθοδοι με κρατάν στο κλουβί μου. Μπάσιμο είν’ ο εχθρός του μισθοφόρου στης καρδιάς το μονοπάτι όχι τα εφήμερα σόου, παρεμβάλλω σαν τη σάτιρα στην καθημερινότητα, είμαι funky, funky για του δρόμου τα παλιόπαιδα αφήστε κάθε flow, μουσικώς έχω ταυτότητα, ανώριμα τον ώριμο φτάνω με στυλ στα πρόθυρα παλιμπαιδισμού, δεν έχω πρότυπα γιατί δεν είδα πουθενά ποτέ μου πρότυπα. Βγαίνει σαν λυσσασμένος σκύλος και αγρότης δίχως σύνταξη στης μόδας τα παλάτια το πραξικόπημα σαν τους Βανδαλούπ βγαίνει σαν βάνδαλος κι απλώς για τις γενιές του χάους θέλει ρώτημα; Σε ένα ρυθμό που σε σκαλώνει σαν γκραφίτυ los/holy απόλυτα ωμά και δίχως ράσα γι’ αυτό σπάστα αφήστε κάθε flow είπα φέρνω βιτριόλι να ξερνάμε να κάψουμε την πιάτσα. Aνεβαίνουν στα charts ενώ πέφτουμε στη δίνη της ποίησης: η ποίηση πίνει κι αράδες φτύνει, της έμπνευσης οι λέξεις είναι όμορφες μα πόρνες καταθέτω ψυχή στο λευκό, σουλατσάρω κόβω βόλτες σε μια λούπα, το μεθυστικό της άρωμα πανώρια και απέραντα της μουσικής τοπία. Έ κύριε μουσική! Δώσε μας κάτι κι ας είναι απλώς παραλήρημα. Προσπαθώ να απαλλαγώ από ενοχές μα το μυαλό δε μου αφήνει περιθώρια να εξιλεωθώ, να πιστέψω σε κάτι αφού τι νόημα έχει η μάχη όταν δε γίνεται συνειδητά, θέλω να πράττω με ανιδιοτέλεια ποτέ δεν ονειρεύτηκα πως ήταν όλα τέλεια όμως σιχάθηκα τη μέγγενη του μίσους ζούμε σε εμπόλεμη ζώνη μα δεν ήρθε και η συντέλεια στους χαλεπούς αυτούς καιρούς λαλήσαμε, τους ρόλους που μας δώσανε ορθά υποδυθήκαμε το δρόμο μας τραβήξαμε, δεν έχω πεπρωμένο να αυτοκαταστρέφομαι εμμένω, μπαίνω ποιό ταλέντο; ο κόσμος είναι γκέτο, υποφέρω από ενοχές μα όταν τραγουδώ ξεφεύγω γι’ αυτό γράφω, η μουσική είναι ασπίδα στους καιρούς παραλήρημα σε funky ρυθμούς.
|
||||
6. |
Σιγουρα Βηματα
04:28
|
|
||
|
Ήθελα να γράψω και σαν γράψω να χτυπήσει σαν να είν’ ο Κατρίνα, να αποτάξω ό,τι μ’ ακινητοποιεί, είναι το εγώ μου ή οι θεσμοί; Είναι που ορίζει η δειλία ή ο νόμος φοβερίζει τις ψυχές μας καθορίζοντας σε ένα νοήμων πλάσμα σ’ αριθμό τα νοήμοντα πλάσματα-μάζες προσπαθώ να αποδράσω από τέτοιες γενικότητες κι όμως αδυνατώ, οι αντιξοότητες μ’ αφήνουνε πίσω και υποπέφτω σε λάθη, σβήνω τη δίψα μου σε πάθη αλκοολούχα, ραψωδός μα με τί μούτρα να δηλώσω; Αφού της ψυχής μου κάνανε συμβόλαιο με τον πόνο. Έχω εφιάλτες που θα κάνουν τον Serpico μπλέ στο δέρμα, όνειρα με φέρετρα σε κόκκινο φόντο, βλέπω τον δρόμο: δυστυχία ως το τέρμα όπως της άπορης μητέρας το φόβο. Έχω ένα φίλο που ‘χε ένα φίλο που ο φίλος του είπε σε έναν γνωστό μας πως η Μόρα ήρθε στον ύπνο του – ποιό ψέκασμα δεν χρειαζόμαστε ώθηση, σαν αφαιρείς το παραπέτασμα ηθικής έρχεται η μόλυνση, στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες, γι’ αυτούς ήδη ξεκίνησε η αποκέντρωση, κοιμάστε ταμμένοι στις πατριωτικές πνευματικές σας στάχτες, μιλάμε τώρα σε λίγο κυνηγάμε. Ζούμε γρήγορα, παλεύουμε για ένα ατόφιο τίποτα, δεν ξέρουμε πού πάμε μα βαδίζουμε με σίγουρα βήματα ή έτσι μοιάζουν σ’ άλλους, καλύτερα, παλεύουμε κι ας φύγουμε μια ώρα αρχύτερα. Είναι η φρόνηση μια πλούσια γριά γεροντοκόρη που τη φλερτάρει η ανικανότητα, φυλακίζει τον αυθορμητισμό και τον σκοτώνει αργά οδυνηρά τον λιώνει στο όνομα αυτής της πουτάνας της θεάς, της γενιάς μας την θέα, την ανοχή - την ανοχή, στην ανοχή προσευχηθήκαμε οι δειλοί στα καβούκια μας γυμνοί σαν σαλιγκάρια που περιμένουν τη βροχή να σουλατσάρουν. Δεν πιστεύω ότι δε βλέπω αλλά τώρα τελευταία δε νομίζω καν πως βλέπω, τα μάτια μου θολά, δε συνήθισαν ποτέ τη μιζέρια για χατίρι της δε γράφω κουπλέ, γράφω δυο λέξεις, να πάει να γαμηθεί, γράφω δυο λέξεις, η καρδιά μου ειναι ολότελα τρελή και στον επίλογο όταν με δείς και πάλι θα ‘ναι στην κηδεία της ή μέσα στο Jammin μου φέρετρο. Μα τα συναισθήματά μου με κινούν σα μαριονέτα, δεν είμαστε από ΄κείνους που ασπαστήκαν την πεζότητα, σκοτώνω τη μιζέρια λεκτικά στα έξι μέτρά και ξαπλώνω στων σκηνικών τα δώματα, γιατί μετράμε τη ζωή με αλλαγές, μπορεί μικρές, τρομακτικής όμως εντάσεως στιγμές, απ’τις ρωγμές αυτής της σάπιας ρουτίνας τρεφόμαστε κι ας είναι δύσκολο να μην αναλωνόμαστε. Και λέω ας πάψουμε του γάμου την κηδεία, λέω να κάψουμε τη μαύρη εκκλησία, κι έτσι κι αν διώξουμε και του αίματος τη φάρα ίσως σπάσει μια για πάντα η αιώνια κατάρα.
|
||||
7. |
Ολντσκουλ
03:49
|
|
||
|
Κοίτα πώς γίνεται όταν ευθύνεται η ρίμα και όχι το χρήμα, γραπώνω το beat αυθαδιάζω, όσο δίνει το μπάσο αλαλάζω, κάζο κάνω, κοίτα πάνω εξ’ αρχής ήταν Jammin το πλάνο γι’ αυτό jam όταν το κάν’ ο ένας στον άλλο, δε διατάζω δε διατάζομαι ακόμα ψάχνομαι καμία κατεύθυνση σπίτι, βγαίνω στο δρόμο σαν τους beatnik στο city, κι αν βρήκανε κάπου να ανήκουνε άσ’ τους μέχρι εκεί είναι τα μυαλά τους, συστημικά ήταν κι είναι τα πάντα συστημικά και τα όνειρά τους, ποιός ε ί ν α ι
ανώτερος ποιός κατώτερος παίζουμε μονοι βγαίνουμε δεύτεροι δώσ’ μου μουσική πάνω σ’ αυτήν είμαστε ελεύθεροι. Αγαπάω όπως ο παππούς στον Αη - Γιώργη το γράψιμο, στυλ προ των skills και καμιά λογική, είναι η oldschool διδαχή πάνω στο κάψιμο - άσχημο - ορίζω σε ράπερς δικάσιμο. Τα φράγκα σου κάνε επενδύσεις, τα φράγκα μου κάνω αναμνήσεις, ονειρεύομαι εξεγέρσεις κι ονειρεύονται πωλήσεις, Raw Assault explicit lyrics με το γαμώ-greeklish σαν ύβρη. Γεμάτο κομμάτι δε βρίσκω ψεγάδι και ψάχνω τον τρόπο, δεν ξέρω τί θέλω να πώ κάντε στην άκρη ανοίξτε δρόμο, αναπτήρα στη μπύρα τρώτε καπάκι σα να ‘σασταν πάνω σε κάποιο παπάκι, νομίζουν πως κάνω καμάκι με κοιτούν σα να ‘χω υφάκι, jammin φτιαγμένο απ’ των ονείρων την ύλη, ήρθαμε να ενοχλήσουμε της τέχνης το σύμπαν, έστω για λίγο τα κόμπλεξ μου πίσω αφήνω φτύνω της ρίμας τα κάγκελα, μπουκέτα σαν τον Rubin Carter man, σ’ αφήνω ανάσκελα, τυφώνας και βάλ’ το στα μεγάλα κατορθώματα, στα χνάρια μιας ψυχικής κονόμας φτύνω στ’ όνομα της τέχνης για την τέχνη δε συστήθηκα, η προβολή μιας προσβολής στα ηχοσυστήματα. Με τρόπο το γράφω, Assault υπογράφω, mc αναπτύσσω ταχύτητα, καλύτερα πάσο, πήγαινε πάσο, πηγαίνω για τ’ άλλα επίπεδα, τ’ άπιαστα πιάνω και βγαίνω στην πιάτσα, ραπάρω και φτύνω τις ρίμες σαν να ‘πια ξύδια, φάπα για τα μυαλά τ’ απότιστα, σφαλιάρα θα ‘μαστε πάντα, ανέβηκα πήρα τη σκάλα κι έμεινες κάτω, κάτω και πάνω σου νά το, το πρώτο σαν πρώτα γεμάτο, γαμάτο εκπλήξεις ποτέ να μην πλήξεις να λείπουνε yo παλιών επιπλήξεις μη δείχνεις, θα ΄ρθούμε στη φάση σου, μάθε τη φαση σου ρίμες, τις ρίμες σου βάλε ξανά στο ντουλάπι, δεν είμαι το φώς μα έχω δεί το σκοτάδι ευτυχώς δεν είχα άκρες δυστυχώς δε βρίσκω άκρη, δεν είμαι Loco μα λένε το σκύλο μου, στέκομαι πάντα στο ύψος μου, στο ύψος δηλαδή των περιστάσεων.
|
||||
8. |
Roosevelt's Trap
03:25
|
|
||
|
Δεν είμαι ελεύθερος, έχω ακόμα αλυσίδες, τα πόδια μου βαδίζουνε πίσω από ουτοπίες. Είναι τα μάτια μου δεμένα σε μια εικόνα εκμετάλλευσης, αρνούνται να κοιτάξουν αλλού, στης παραπλάνησης το όχημα ανέβηκαν πολλοί μα δεν τρακάραμε κι ας είμασταν μονίμως ξυδιασμένοι κι ας γελάγαμε, κι όσα καταστολής νταλαβέρια κι αν κάνανε εμείς ποτέ μας δε μάθαμε. Πολιτιστικές ντόπες κουλτούρας κι αυταπάτης, δολοφονημένη η κρίση, δολοφόνος ο συντάκτης του νόμου, οι κάμερες προσβάλλουνε το εγώ μου, γίνεται της πουτάνας στο μυαλό μου. Τρελαμένοι σε μια έκρυθμη κατάσταση κοντεύουμε να χάσουμε το λίγο μυαλό που μας απέμεινε, δεν ξέρουμε τί μας επιφυλάσει το τώρα, ποιό αύριο; Μιζέρια στης Αθήνας το προαύλιο. Θέλω ναυτεργάτες, οικοδόμους, μετανάστες, αντιεξουσιαστές στα χαρακώματα, έχω προβλήματα πές μου πώς λύνονται; Το σύστημα με θέλει όπως είμαι, δουλοπρέπεια κ’ ίντριγκα, δουλειά και κάτω το κεφάλι, φεστιβάλ τρομολαγνείας προσέλθετε οι δειλοί, κοινωνικής χορογραφίας η αρχή κι όλοι στο ίδιο μοτίβο: υποχρεώσεις, χρέη, άγχη να μας κλέβουνε τον ύπνο. Σ’ ένα μοτίβο ίδιο κι απαράλακτο, παρόν που δεν πίστεψε στο αύριο, γιατί δεν υπάρχει παρέλαση, κάνει ο νόμος απλά για το νόμο και μόνο, αν κάτι βρωμάει δεν είναι το χνώτο μα η γλώσσα που τάζει κι απλά σε προστάζει. Μα πώς πιστεύεις σ’ αλλαγή μέσα απ’ την κάλπη ακόμα, πώς πιστεύεις σε τροπή προς το συμφέρον μας, πώς πιστεύεις ότι θα ‘ρθει η εποχή που δε θα νιώθουμε ντροπή αφού όλοι πάντα περιμένουμε από άλλους την αρχή, το ζήτημα είναι πως η αλλαγή δεν έρχεται μέσα απ’ το σύστημα, μιλάω για αίμα έχω μάτια γυρισμένα τόσο οργή όσο θέμα στο οινόπνευμα μέσα έχω σαλέψει απ’ αυτά που βλέπω αδέρφιαΤώρα σκοτώνουν μετανάστες μες’ στα σπίτια τους ειναι επίσημο έχουμε πόλεμο τώρα είν’ η αλήθεια μας απλά και η αλήθεια τους και τ’ όνειρό μου σκληρό ωμό κ’ ηλιόλουστο.
|
||||
9. |
Εχω τον Δρομο
03:01
|
|||
|
Είμαι το φαύλο προϊόν μιας σάπιας γης είμ’ ο αντίλογος στο λόγο, στον κόσμο να πείς: jammin φύλακας, το ξέρω πως μπορεί σε όσα πώ να είσαι αντίθετος, συγγνώμη, εκφράζομαι απλά δεν είμαι κήρυκας δε μπαίνω σε τριπάκια γαλανόλευκα, δεν κάνω εμβόλια περηφάνιας στη χαμένη μου ταυτότητα, πού διδάσκεται πού βρίσκεται η απλότητα; Πού ταξιδεύει η αλήθεια; δεν τη γνώρισα. Άγρια πετούμενα ελεύθερης βοσκής βουτήξαμε γυμνοί στα ιερά της μουσικής νερά και μέσα στη χαρά της παιδικής μας άγνοιας δώστε μας τ’ ακαταλόγιστο. Μπορεί η καύλα μας νεκρούς να μας ρίξει με μία σφαίρα, Αλέξη έλα με κουφάρια βουλευτών μετράω τ’ αστέρια, γιατί δεν είναι ένας αστυνόμος, είναι όλοι. Είναι το άρρωστό τους σύστημα πιόνι, το σύστημα, στη φύση μας η βία, πέφτει απ’ τον ουρανό, εκεί που χάθηκε η παιδεία που χολαίνει το μυαλό. Έχω το δρόμο σπιτικό από τα δώδεκα, έχω την αλφαβήτα φίλη και γκόμενα. Είμαι αυτός που σε χτυπά με το μικρόφωνο απ’ απόσταση: Raw Assault, τι hip hop; πολεμική ανταπόκριση, αγόρευση σε ώρα που παλιά είχε απαγόρευση ο λόγος είναι όπλο - ποιά προώθηση; Είμαι γραμμόφωνο παλιό μέσα σε μπρούτζινο χωνί κι είν’ οι εχθροί μου στοχευμένοι το μαύρο πανί. Μου ‘παν πως είμαι είτε μέρος της λύσης ή μέρος του προβλήματος, πως είμαι είτε οργή είτε ανοχή. Είμαστε όλοι τρελοί, λέμε τρελοί να παραμείνουμε, δεν θέλουμε να γίνεται χρυσάφι ότι αγγίζουμε, ακόμα τριγυρίζουμε σε πάρκα, σατιρίζουμε σε ξύλινα παγκάκια, μιλάω για τις κακές συνήθειες που απέκτησα κι απέκτησες, για όλα αυτά που κέρδισες, εκεί που μόνο έχανες, αυτά που θέλεις τόσο πολύ να πάρεις πίσω, αυτά που δε γυρίζουνε ποτέ, αυτά που ίσως λίγο κρατάνε, μα είναι εκείνα που γαμάνε, αυτά που σε μεθάνε και μετά ξερνοβολάς, αυτά που σε κερδίζουνε αμέσως και που χάλια σε αφήνουν μα να αφήσεις δεν τολμάς.
*Ίσως να’ ναι πιο πολλά αυτά που θα ’θελες, ίσως να είμαι πιο πολύ απ’ αυτό που θες, ίσως θ’ αρκούσε να μαι ψεύτης, να γίνομαι επαίτης για λίγες φθαρμένες στιγμές. Ή απλά να μουν παραμυθιασμένος με το τίποτε, ξέρεις δεν έγινε ποτέ κι ούτε γίνεται. Τώρα βρες μου από τα χάπια που πίνετε όλοι εσείς που με ψέμματα χύνετε. Και βρες μου τρόπο να μαι αυτός που υποκρίνεται, μια συνταγή να ξεπουλάω τ’ οτιδήποτε, κι έτσι να ζούμε κι η ζωή ν’ απομακρύνεται, εκεί κοντά που η αμοιβαιότητα πνίγεται, εκεί κοντά που η φιλαρέσκεια γδύνεται.
|
||||
10. |
Δεν εχει Τιτλο
03:38
|
|||
|
Είμαι το dealing στης Αθήνας τα στενά, είμαι το αίμα απ’ τη σφαίρα στο σώμα του Αλεξάκη, είμαι πρεζάκιας πατέρας με δύο ορφανά και τρύπια χέρια, είμαι η πόρνη από την Αφρική μα ήμουν μητέρα κάποτε, μας άφησε η ψυχή σε χέρια σάπια, μας έκαναν βουντού τώρα κοιμόμαστε για φράγκα, ο μετανάστης που μαζεύει λαχανικά από κάτω είμαι όταν αδειάζει η λαϊκή στο κάτω-κάτω, νεοναζί χρυσαυγιτών, είμαι τ’ αντίτιμο, ντροπή των γκρίζων λύκων και των τσάμηδων, ένας τουρκόσπορος με λίγο γερμανό ιταλό κι αιγύπτιο, κουλτουριάρικο, μυξιάρικο σε φυλακές σκυλάδικων μέσα. Είμαστε απόρροια λάθος χειρισμών των κυβερνήσεων, της φτώχειας κι ισοστάθμιση ανίδεων, λοιπόν, αυτοοργάνωση, λόγος προάσπιση ιδεών, είμαστε η άρρωστη πλευρά της μουσικής. Ρίμα να λύνει τις καρδιές από το άδραγμα της λήθης, μουσική κι εσύ αντιμέτωπος με φόντο χαρμολύπης με τους δαίμονες που βρίσκονται μέσα σου, να γελάσει ο θλιμένος - ο αλήτης να δακρύσει η παραστρατημένη μας αλήτισσα, δεν έχω δεί ούτε τα μισά απ’ αυτά που ήθελα και είδα παραπάνω απ’ τα μισά που όμως δεν ήθελα ποτέ, δε γαμιέται - τα ξύδια ξέρουν σίγουρα
“Νύχτωσε μητέρα πότε φτάνουμε;” Κάθε μέρα και κάθε πρωί θα φτάνεις μάγκα μου, κάθε αγκαλιά και κάθε τελευταίο τσιγάρο και πάμε παρακαλώ χορεύοντας.
Mας ‘μάθαν να κλειδώνουμε τις πόρτες μας τη νύχτα, να προσέχουμε περίεργα ντυμένους, κλέφτες, τέρατα, κανένας δε μας είπε πως τα εγκλήματα συμβαίνουν μες στα μάτια μας στο άπλετο φώς, πως ο θάνατος δεν είναι απαραίτητα από σφαίρα, έχουμε αόρατους με κατασταλτικούς σκοπούς εχθρούς κλείσε τα αγχωμένα μάτια σου και βάζε τα γέλια με τα μάτια της ψυχής σου να κοιτάζεις, κι όταν κάνω συνειρμούς από χαρά σε φρέσκο αίμα μην τρομάζεις δεν τρελάθηκα στα είκοσι τρία, κι όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνεισκασμος
|
||||
If you like Magoofana Chain Gang, you may also like:
GOST: A Spiritual Exploration into Greek Soundtracks (1975-1989)
by Into The Light
supported by 4 fans who also own “Raw Assault”
go to album
Anthony Kannon & Frost Gamble "Cautionary Tales"
by Anthony Kannon
Rapper Anthony Kannon & producer Frost Gamble join forces on a dozen moody NYC hip-hop songs.
go to album
Prolific Mexico City rapper SPEAK ponders the self-isolated age on a booming EP, recorded live in his kitchen during quarantine.
go to album
All The Beauty In This Whole Life
by Brother Ali
The socially-conscious rapper's latest chapter was produced entirely by Atmosphere’s Anthony “Ant” Davis.
go to album
featured on Bandcamp Radio Oct 6, 2023
go to album
Soul-searching hip-hop from this Florida rapper, with lyrics that dig deep and take an unflinching look at life’s questions.
go to album
